Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Niemców na Sląsku Opolskim w ostatnich miesiącach hucznie obchodziło 20-lecie swojego istnienia. Przypominano wtedy także o trudnych początkach, w tym o problemach z prawnym uznaniem organizacji mniejszości niemieckiej już w demokratycznej Polsce. Wydawać by się mogło, że takie doświadczenia powinny uwrażliwiać na podobne problemy z jakimi ostatnie lata borykają się zwolennicy prawnego uznania istnienia narodowości śląskiej oraz śląskiego języka regionalnego.

Tymczasem część liderów TSKN ściga się z polskimi nacjonalistami w udowadnianiu Slązakom, że nie mają prawa do swojej narodowości i swojego języka. Oto kilka przykładów:

Kilka tygodni temu do laski marszałkowskiej trafił projekt ustawy o śląskim języku regionalnym autorstwa Marka Plury (PO) z Katowic. Wiele wskazywało, że nowelizacja ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym będzie możliwa jeszcze w bieżącej kadencji i śląski zostanie drugim obok kaszubskiego językiem regionalnym w Polsce. Tymczasem pod koniec maja Marek Ast (PiS), przewodniczący Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych, skierował projekt ustawy z powrotem do prac w podkomisji sejmowej, co oznacza, że szanse na dopisanie śląskiego do listy języków regionalnych podczas obecnej kadencji spadły do minimum.

Przedstawiciele środowisk śląskich nie potrafili sobie wytłumaczyć tego zwrotu akcji, póki nie natrafili na protokół z XXVIII posiedzenia Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych, jakie odbyło się dnia 20 maja  2011 r. we Wrocławiu. Tam działacz TSKN przedstawił stanowisko swojej organizacji w sprawie uznania śląskiego za język regionalny:

„Pan Krzysztof Warzecha poinformował, że mniejszość niemiecka opowiada się przeciwko przyznaniu dialektowi śląskiemu statusu języka regionalnego, zwracając uwagę na to, że de facto są to różne gwary i dialekty lokalne, które winny być pielęgnowane, a kodyfikacja (i wiążąca się z nimi unifikacja) odniesie skutek przeciwny. Przypomniał również, że gwara śląska istnieje nie tylko w języku polskim, ale i niemieckim.”

Pan Warzecha nie dość, że wykracza poza swoje kompetencje, czyli dbanie o sprawy społeczności mniejszości niemieckiej, to najwyraźniej nie ma najmniejszego pojęcia o projekcie, wobec którego wyraża negatywną opinię. Gdyby wyraził trochę dobrej woli, to przed wyjazdem na posiedzenie Komisji Wspólnej powinien zapoznać się ze stanem prac nad kodyfikacją śląskiego. Wtedy dowiedziałby się, że jedyna unifikacja nastąpi, a w zasadzie już nastąpiła, w kwestii zapisu śląskiego. Natomiast w kwestiach gramatyki zachowane zostaną zręby trzech dużych dialektów śląskich, mianowicie odmiany opolskiej, cieszyńskiej i katowicko-rybnickiej. Kodyfikatorzy natomiast nie planują sporządzenia listy wyrazów poprawnej śląszczyzny, co oznacza, że żadna lokalna specyfika leksykalna nie będzie musiała ustąpić jakiemuś narzuconemu „jedynemu słusznemu” standardowi języka śląskiego. Ten sposób kodyfikacji stosuje się na zachodzie przy językach policentrycznych. W Niemczech zastosowano go np. przy kodyfikacji fryzyjskiego i dolnoniemieckiego (platt deutsch).

 W podobnym duchu wypowiadał się Rafał Bartek na XXVI posiedzeniu Komisji. W protokole czytamy:

„Pan Rafał Bartek (sekretarz zarządu TSKN – dop. PD) złożył wniosek, aby Komisja Wspólna nie zajmowała stanowiska w sprawie poselskiego projektu zmiany ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, nadającym status języka regionalnego śląszczyźnie (…”).

Diametralnie inne stanowisko zajęła na tym samym posiedzeniu pani Helena Duć-Fajfer, która reprezentuje mniejszość Łemkowską. Powiedziała ona, że nie rozumie takiej postawy, gdyż Komisja Wspólna zajmowała stanowiska w kwestiach drobiazgowych, „to zdziwienie może budzić fakt, że unika zajęcia stanowiska w kwestii tak fundamentalnej. Podkreśliła, że ona podtrzymuje swoje POPARCIE DLA ASPIRACJI SLĄZAKÓW”.

Natomiast w wydaniu nr 25 Wochenblattu (z dnia 17 czerwca 2011) na stronie 3 w tekście Joanny Mróz „Polacy mnie biją!” czytamy: „Jedno jest pewne: jeżeli chodzi o Sląsk Opolski, prezes Kaczyński miał rację: tutaj bycie Slązakiem jest równoznaczne z byciem Niemcem”.

Otóż szanowna pani Mróz: na Sląsku jedyną rzeczą, która jest pewna, to brak pewności w kwestiach tożsamości. Pewne jest także, że dzisiaj nie jestem Niemcem, ani zakamuflowanym, ani jakimkolwiek innym. Za Niemca uznaje się moja oma, natomiast moi rodzice, moje rodzeństwo i ja uważamy się tylko za Slązaków. Podobnych deklaracji na tej ziemi, którą Pani określa Sląsk Opolski, jest sporo, więc proszę uszanować moją tożsamość, tak ja szanuję Pani prawo do bycia zarówno Niemcem jaki i Slązakiem. Natomiast praktyka określania za wszystkich tożsamości, która to zawsze pozostanie sprawą prywatną każdej jednostki, przypomina najgorsze nawyki z okresu komunizmu.

Za kilka tygodni kandydaci spod znaku TSKN znowu zaczną licytować się tradycyjnie na śląskość walcząc o głosy wyborców. Warto wtedy przypomnieć sobie jak konkretnie „wspierali” w ostatnich latach aspiracje Slązaków do prawnego uznania ich narodowości oraz języka.

Piotr Długosz,
Ruch Autonomii Sląska, pow. opolski

W dniu 21 maja na Górze św. Anny odbyły się obchody 90. rocznicy wybuchu III powstania śląskiego z udziałem Prezydenta RP, Bronisława Komorowskiego. Temperatura sporów wokół wydarzeń 1921 roku i zachowanie części polityków ogólnopolskich partii, negujących prawo do odbiegającego od polonocentrycznego spojrzenia na historię Górnego Sląska, pozwalały oczekiwać uroczystości w starym stylu – pozbawionym refleksji i szacunku dla górnośląskiej różnorodności. Stało się jednak inaczej.

Swieżym powiewem było kazanie ordynariusza opolskiego, księdza biskupa Andrzeja Czai, wygłoszone podczas mszy celebrowanej przez metropolitę górnośląskiego, księdza arcybiskupa Damiana Zimonia. Biskupa Czaja mówił o szacunku dla ofiar po obu stronach konfliktu, koniecznym pojednaniu, różnorodności regionu i potrzebie otwartej tożsamości. Wyraził też ubolewanie z powodu nieprzyjęcia przez sejmik województwa opolskiego wspólnej rezolucji upamiętniającej ofiary walk 1921 roku. Przypomnijmy, że, podobnie jak w sejmiku województwa śląskiego, partie ogólnopolskie postanowiły upamiętnić wyłącznie powstańców, nie wspominając o podziałach wśród Górnoślązaków.

Podobnego błędu nie popełnił prezydent Bronisław Komorowski. W swym przemówieniu pod Pomnikiem Czynu Powstańczego mówił: "Nie zapominamy, że dramat tamtego czasu podzielił nie tylko śląskie wioski i miasta, ale także familoki, a często i poszczególne śląskie rodziny". "Ta ziemia i dziś potrzebuje wspólnego działania wszystkich jej mieszkańców. Krzepiąca idea i krzepnąca w coraz większą siłę, samorządności, jest najlepszym miejscem takiego obywatelskiego, śląskiego spotkania i aktywności. Jest najlepszą receptą na realizowanie śląskich aspiracji i na rozwiązywanie śląskich problemów. Dlatego z tego miejsca, tak obficie zroszonego krwią obu walczących stron, powinniśmy uczynić to miejsce miejscem wzajemnego spotkania, skupienia i pojednania" – kontynuował.

Na Górze św. Anny padły ważne słowa. Mamy nadzieję, że nie pozostaną one pustymi deklaracjami. Praca, którą włożyło także nasze środowisko w przełamywanie tabu i inicjowanie uczciwej dyskusji o Górnym Sląsku, przynosi dziś efekty.